ภควัท-คีตา ฉบับเดิม
บทที่ สิบเจ็ด
ระดับแห่งความศรัทธา
โศลก 20
dātavyam iti yad dānaṁ
dīyate ’nupakāriṇe
deśe kāle ca pātre ca
tad dānaṁ sāttvikaṁ smṛtam
dīyate ’nupakāriṇe
deśe kāle ca pātre ca
tad dānaṁ sāttvikaṁ smṛtam
ทาตวฺยมฺ อิติ ยทฺ ทานํ
ทียเต ’นุปการิเณ
เทเศ กาเล จ ปาเตฺร จ
ตทฺ ทานํ สาตฺตฺวิกํ สฺมฺฤตมฺ
ทียเต ’นุปการิเณ
เทเศ กาเล จ ปาเตฺร จ
ตทฺ ทานํ สาตฺตฺวิกํ สฺมฺฤตมฺ
ทาตวฺยมฺ — มีคุณค่าในการให้, อิติ — ดังนั้น, ยตฺ — ซึ่ง, ทานมฺ — การให้ทาน, ทียเต — ให้, อนุปการิเณ — ไม่คำนึงถึงสิ่งตอบแทน, เทเศ — ในสถานที่เหมาะสม, กาเล — เวลาที่เหมาะสม, จ — เช่นกัน, ปาเตฺร — แก่บุคคลผู้เหมาะสม, จ — และ, ตตฺ — นั้น, ทานมฺ — การให้ทาน, สาตฺตฺวิกมฺ — ในระดับความดี, สฺมฺฤตมฺ — พิจารณา
คำแปล
การให้ทานที่ทำไปตามหน้าที่โดยไม่หวังผลตอบแทน
คำอธิบาย
ในวรรณกรรมพระเวทแนะนำให้บริจาคทานแก่บุคคลที่ปฏิบัติกิจกรรมทิพย์ ไม่แนะนำให้บริจาคทานโดยขาดวิจารณญาณ ความสมบูรณ์ในวิถีทิพย์ต้องใช้วิจารณญาณเสมอ ดังนั้นได้แนะนำให้บริจาคทาน ณ สถานที่เคารพทางศาสนา และในช่วงจันทรคราส สุริยคราสตอนปลายเดือน ให้แก่ พฺราหฺมณ (พราหมณ์) หรือ ไวษฺณว (สาวก) ผู้ทรงคุณวุฒิ หรือในวัด การให้ทานเช่นนี้ควรให้โดยไม่หวังผลตอบแทน การให้ทานแก่คนจนบางครั้งให้ไปด้วยความเมตตา แต่หากคนจนไม่ควรค่าให้ทานไปก็ไม่ทำให้เจริญก้าวหน้าในวิถีทิพย์ อีกนัยหนึ่งการให้ทานโดยขาดวิจารณญาณไม่แนะนำไว้ในวรรณกรรมพระเวท