ขณะที่คริชณะและบะละรามะ พร้อมเพื่อนๆ แสดงลีลาดังที่ได้กล่าวมาแล้ว แม่วัวที่ไม่มีใครดูแลเริ่มเดินออกนอกทางไปโดยลำพัง ด้วยเสน่ห์ของหญ้าสดจึงเดินลึกเข้าไปในป่า แพะ แม่วัว และกระบือเดินทางจากป่าหนึ่งไปยังอีกป่าหนึ่ง และเข้าไปในป่า อิชาคาทะวี ป่านี้เต็มไปด้วยหญ้าสีเขียวทำให้หลงเสน่ห์ เมื่อเข้าไปและพบว่ามีไฟป่า มันเริ่มร้องไห้กัน อีกด้านหนึ่ง บะละรามะและคริชณะพร้อมเพื่อนๆ เมื่อไม่เห็นพวกสัตว์เลี้ยง รู้สึกเสียใจมาก เริ่มเดินตามรอยเท้าแม่วัวและตามทางที่หญ้าถูกเล็ม พวกเด็กๆ กลัวว่าแม่วัวซึ่งเป็นเครื่องมือในการยังชีพของพวกตนจะสิ้นชีวิต ตามหาพวกแม่วัวในป่ารู้สึกเหนื่อยและหิวน้ำมาก อย่างไรก็ดี ในไม่ช้าได้ยินเสียงพวกแม่วัวร้อง คริชณะเริ่มเรียกชื่อแม่วัวด้วยเสียงอันดัง พอได้ยินคริชณะร้องเรียก พวกแม่วัวตะโกนร้องตอบทันทีด้วยความดีใจ ขณะนั้นไฟป่าได้มาล้อมรอบพวกวัวทั้งหมดแล้ว สถานการณ์ดูน่ากลัวมาก เปลวไฟลุกแรงขึ้นเมื่อลมพัดมาอย่างรุนแรงทุกสิ่งที่เคลื่อนไหวและไม่เคลื่อนไหวถูกเผาผลาญหมด แม่วัวและเด็กๆ ทั้งหมดตกใจมาก มองไปที่บะละรามะเหมือนกับคนใกล้ตายมองไปที่รูปภาพขององค์ภควาน และกล่าวว่า “คริชณะและบะละรามะที่รักบัดนี้พวกเรากำลังถูกเผาจากความร้อนของไฟที่ร้ายแรงนี้ ขอให้เรารับเอาพระบาทรูปดอกบัวของพระองค์เป็นที่พึ่ง รู้ว่าทรงสามารถปกป้องพวกเราจากอันตรายอันยิ่งใหญ่นี้ คริชณะเพื่อนรัก เราเป็นเพื่อนสนิทของพระองค์ ไม่ยุติธรรมที่ควรได้รับทุกข์เช่นนี้ พวกเราทั้งหมดขึ้นอยู่กับพระองค์โดยสมบูรณ์ พระองค์เป็นผู้รู้ชีวิตทางศาสนาทั้งหมด เราไม่รู้จักผู้ใดนอกจากพระองค์”

องค์ภควานได้ยินเสียงขอร้องจากเพื่อนๆ จึงทอดสายตาอันน่าชื่นชมไปที่พวกเขา และเริ่มตอบด้วยการพูดผ่านทางสายตา แสดงให้เพื่อนๆ เห็นว่าไม่มีอะไรน่ากลัว จากนั้นคริชณะเจ้าแห่งอิทธิฤทธิ์สูงสุด องค์ภควานผู้ทรงมีพลังอำนาจกลืนเปลวไฟทั้งหมดเข้าไปในปากทันที พวกแม่วัว และเด็กๆ ได้รับความปลอดภัยจากภยันตรายฉุกเฉินนี้ เพราะความกลัว พวกเด็กๆ เกือบหมดสติ แต่พอมีสติกลับคืนมาและลืมตาขึ้น พบว่ามาอยู่ในป่าพร้อม คริชณะ บะละรามะ และแม่วัวทั้งหมดอีกครั้ง ตกตะลึงที่เห็นว่าพวกตนและแม่วัวได้รับความปลอดภัยจากไฟอันโชติช่วง และคิดกันอย่างลับๆว่าคริชณะต้องไม่ใช่เด็กธรรมดาแน่นอน ต้องเป็นเทวดา

ตอนเย็น คริชณะและบะละรามะเป่าขลุ่ยเดินกลับไปวรินดาวะนะพร้อมเด็กๆ และแม่วัว ขณะเข้าไปในหมู่บ้านโกปี ทั้งหมดปลื้มปีติมาก เพราะตลอดทั้งวันพวก โกปี คิดถึงคริชณะขณะอยู่ในป่า และช่วงที่คริชณะไม่อยู่พวกนางพิจารณาว่า แต่ละหนึ่งนาทียาวนานเหมือนสิบสองปี