และความสุขที่ทำให้มองไม่เห็นความรู้แจ้งแห่งตนเป็นความหลงผิดตั้งแต่ต้นจนจบ ซึ่งเกิดจากการนอน ความเกียจคร้าน และความหลง กล่าวว่าเป็นธรรมชาติแห่งอวิชชา

ผู้ที่มีความสุขอยู่กับความเกียจคร้านและการนอนแน่นอนว่าอยู่ในระดับของความมืดแห่งอวิชชา ผู้ที่ไม่รู้ว่าอะไรควรทำและอะไรไม่ควรทำก็อยู่ในระดับอวิชชาเช่นกัน บุคคลที่อยู่ในระดับนี้ทุกสิ่งทุกอย่างคือความหลง จะไม่มีความสุขทั้งในตอนต้นหรือตอนจบ บุคคลที่อยู่ในระดับตัณหาอาจมีความสุขอยู่บ้างในตอนต้น แต่ไม่ยั่งยืนและจะเป็นความทุกข์ในตอนจบ แต่สำหรับบุคคลในระดับอวิชชาจะมีแต่ความทุกข์เพียงอย่างเดียวตั้งแต่ต้นจนจบ