ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบเจ็ด

ระดับแห่งความศรัทธา

โศลก 17

śraddhayā parayā taptaṁ
tapas tat tri-vidhaṁ naraiḥ
aphalākāṅkṣibhir yuktaiḥ
sāttvikaṁ paricakṣate
ศฺรทฺธยา ปรยา ตปฺตํ
ตปสฺ ตตฺ ตฺริ-วิธํ นไรห์
อผลากางฺกฺษิภิรฺ ยุกฺไตห์
สาตฺตฺวิกํ ปริจกฺษเต
ศฺรทฺธยา — ด้วยความศรัทธา, ปรยา — ทิพย์, ตปฺตมฺ — ปฏิบัติ, ตปห์ — ความสมถะ, ตตฺ — นั้น, ตฺริ-วิธมฺ — ของสามประเภท, นไรห์ — โดยมนุษย์, อผล-อากางฺกฺษิภิห์ — ผู้ไม่ปรารถนาผลประโยชน์, ยุกฺไตห์ — ปฏิบัติ, สาตฺตฺวิกมฺ — ในระดับความดี, ปริจกฺษเต — เรียกว่า

คำแปล

ความสมถะทั้งสามส่วนนี้ มนุษย์ผู้ไม่หวังผลประโยชน์ทางวัตถุแต่ปฏิบัติด้วยความศรัทธาในวิถีทิพย์เพื่อองค์ภควานเท่านั้น เรียกว่า ความสมถะในระดับความดี