ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ สิบแปด

บทสรุปความสมบูรณ์แห่งการเสียสละ

โศลก 4

niścayaṁ śṛṇu me tatra
tyāge bharata-sattama
tyāgo hi puruṣa-vyāghra
tri-vidhaḥ samprakīrtitaḥ
นิศฺจยํ ศฺฤณุ เม ตตฺร
ตฺยาเค ภรต-สตฺตม
ตฺยาโค หิ ปุรุษ-วฺยาฆฺร
ตฺริ-วิธห์ สมฺปฺรกีรฺติตห์
นิศฺจยมฺ — แน่นอน, ศฺฤณุ — สดับฟัง, เม — จากข้า, ตตฺร — ณ ที่นี้, ตฺยาเค — ในเรื่องของการเสียสละ, ภรต-สตฺ-ตม — โอ้ ผู้ยอดเยี่ยมแห่งราชวงศ์ ภารต, ตฺยาคห์ — การเสียสละ, หิ — แน่นอน, ปุรุษ-วฺยาฆฺร — โอ้ เสือในหมู่มนุษย์, ตฺริ-วิธห์ — ของสามประเภท, สมฺปฺรกีรฺติตห์ — ประกาศ

คำแปล

โอ้ ผู้ยอดเยี่ยมที่สุดในหมู่ ภารต บัดนี้จงฟังคำตัดสินของข้าเกี่ยวกับการเสียสละ โอ้ เสือในหมู่มนุษย์ ในพระคัมภีร์ได้กล่าวว่าการเสียสละมีอยู่สามประเภท

คำอธิบาย

ถึงแม้มีความคิดเห็นที่แตกต่างกันเกี่ยวกับการเสียสละ ที่นี้ศฺรี กฺฤษฺณ บุคลิกภาพสูงสุดแห่งพระเจ้าทรงให้คำพิพากซึ่งควรถือว่าเป็นคำตัดสินสุดท้าย อันที่จริงคัมภีร์พระเวทเป็นกฎหมายที่องค์ภควานฺทรงเป็นผู้ให้ บัดนี้ทรงปรากฏด้วยพระองค์เอง และคำดำรัสขององค์ศฺรี กฺฤษฺณถือว่าเป็นข้อยุติ พระองค์ตรัสว่าวิธีการเสียสละควรพิจารณาในความสัมพันธ์กับสามระดับแห่งธรรมชาติวัตถุที่ปฏิบัติกันอยู่