ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ เจ็ด

ความรู้แห่งสัจธรรม

โศลก 28

yeṣāṁ tv anta-gataṁ pāpaṁ
janānāṁ puṇya-karmaṇām
te dvandva-moha-nirmuktā
bhajante māṁ dṛḍha-vratāḥ
เยษำ ตฺวฺ อนฺต-คตํ ปาปํ
ชนานำ ปุณฺย-กรฺมณามฺ
เต ทฺวนฺทฺว-โมห-นิรฺมุกฺตา
ภชนฺเต มำ ทฺฤฒ-วฺรตาห์
เยษามฺ — เหล่านั้น, ตุ — แต่, อนฺต-คตมฺ — ขจัดไปโดยสิ้นเชิง, ปาปมฺ — ความบาป, ชนานามฺ — ของบุคคล, ปุณฺย — บุญ, กรฺมณามฺ — กิจกรรมในอดีตของพวกเขา, เต — พวกเขา, ทฺวนฺทฺว — ของสิ่งคู่, โมห — หลงผิด, นิรฺมุกฺตาห์ — เป็นอิสระจาก, ภชนฺเต — ปฏิบัติในการอุทิศตนเสียสละรับใช้, มามฺ — ต่อข้า, ทฺฤฒ-วฺรตาห์ — ด้วยความมั่นใจ

คำแปล

บุคคลผู้ทำบุญในชาติก่อนๆและในชาตินี้ ผู้ที่ผลบาปถูกขจัดไปจนหมดสิ้น เป็นอิสระจากสิ่งคู่แห่งความหลงผิด และพวกเขาปฏิบัติตนรับใช้ข้าด้วยความมั่นใจ

คำอธิบาย

พวกที่มีสิทธิ์เพื่อพัฒนาไปสู่สถานภาพทิพย์ได้กล่าวไว้ในโศลกนี้ สำหรับพวกที่มีความบาปไม่เชื่อในองค์ภควานฺโง่เขลาและมีเจตนาหลอกลวงเป็นสิ่งยากมากที่จะข้ามพ้นสิ่งคู่แห่งความต้องการและความเกลียดชัง ผู้ที่ผ่านชีวิตในการฝึกปฏิบัติตามหลักธรรมของศาสนา ผู้ที่ทำบุญ และผู้ที่เอาชนะผลบาปเท่านั้นจึงสามารถรับเอาการอุทิศตนเสียสละรับใช้มาปฏิบัติ และค่อยๆเจริญขึ้นมาสู่ระดับความรู้ที่บริสุทธิ์ขององค์ภควานฺ จากนั้นก็จะค่อยๆทำสมาธิที่พระองค์นั่นคือวิธีการสถิตในระดับทิพย์ การเจริญก้าวหน้าเช่นนี้เป็นไปได้ในกฺฤษฺณจิตสำนึกด้วยการมาคบหาสมาคมกับสาวกผู้บริสุทธิ์ จากการคบหาสมาคมกับสาวกผู้ยิ่งใหญ่สามารถจัดส่งเราให้ออกจากความหลงผิดได้

ได้กล่าวไว้ใน ศฺรีมทฺ-ภาควตมฺ (5.5.2) ว่าหากเราต้องการหลุดพ้นจริงๆเราต้องถวายการรับใช้ต่อสาวก (มหตฺ-เสวำ ทฺวารมฺ อาหุรฺ วิมุกฺเตห์) แต่ผู้ที่คบหาสมาคมกับพวกวัตถุนิยมจะอยู่บนวิถีทางที่นำไปสู่ความเป็นอยู่อันมืดมน (ตโม-ทฺวารํ โยษิตำ สงฺคิ-สงฺคมฺ) สาวกทั้งหลายขององค์ภควานฺเดินทางท่องไปบนโลกนี้เพื่อฟื้นฟูพันธวิญญาณจากความหลงผิด ผู้ไม่เชื่อในรูปลักษณ์ไม่รู้ว่าการลืมสถานภาพพื้นฐานเดิมของตนว่าเป็นรององค์ภควานฺเป็นการทำผิดกฎแห่งองค์ภควานฺอย่างร้ายแรง นอกเสียจากว่าจะกลับคืนมาสู่สถานภาพพื้นฐานเดิมของตนมิฉะนั้นก็จะเป็นไปไม่ได้ที่จะเข้าใจองค์ภควานฺ หรือปฏิบัติตนอย่างสมบูรณ์ในการอุทิศตนเสียสละรับใช้ด้วยความรักทิพย์ต่อพระองค์อย่างมุ่งมั่น