ภควัท-คีตา ฉบับเดิม

บทที่ แปด

การบรรลุถึงองค์ภควานฺ

โศลก 6

yaṁ yaṁ vāpi smaran bhāvaṁ
tyajaty ante kalevaram
taṁ tam evaiti kaunteya
sadā tad-bhāva-bhāvitaḥ
ยํ ยํ วาปิ สฺมรนฺ ภาวํ
ตฺยชตฺยฺ อนฺเต กเลวรมฺ
ตํ ตมฺ เอไวติ เกานฺเตย
สทา ตทฺ-ภาว-ภาวิตห์
ยมฺ ยมฺ — อะไรก็แล้วแต่, วา อปิ — ทั้งหมด, สฺมรนฺ — ระลึกถึง, ภาวมฺ — ธรรมชาติ, ตฺยชติ — ยกเลิก, อนฺเต — บั้นปลาย, กเลวรมฺ — ร่างนี้, ตมฺ ตมฺ — ในทำนองเดียวกัน, เอว — แน่นอน, เอติ — ได้รับ, เกานฺเตย — โอ้ โอรสพระนาง กุนฺตี, สทา — เสมอ, ตตฺ — นั้น, ภาว — สภาวะจิต, ภาวิตห์ — จำ

คำแปล

ไม่ว่าจิตสำนึกระลึกถึงอะไรขณะที่ออกจากร่าง โอ้ โอรสพระนาง กุนฺตี เขาจะได้รับสิ่งนั้นอย่างแน่นอน

คำอธิบาย

วิธีการเปลี่ยนธรรมชาติของเราในช่วงวิกฤตการณ์แห่งความตายได้อธิบายไว้ ที่นี้ ในบั้นปลายชีวิตบุคคลออกจากร่างและคิดถึงองค์กฺฤษฺณจะได้รับธรรมชาติทิพย์แห่งองค์ภควานฺ ไม่เป็นความจริงที่บุคคลคิดถึงอย่างอื่นนอกจากองค์กฺฤษฺณแล้วจะบรรลุถึงระดับทิพย์ได้ ประเด็นนี้เราควรพึงสังเกตด้วยความระมัดระวัง เราจะสามารถตายในสภาวะจิตที่ถูกต้องได้อย่างไร มหาราช ภารต แม้จะเป็นบุคลิกภาพผู้ยิ่งใหญ่ทรงคิดถึงกวางในบั้นปลายของชีวิตชาติต่อมาจึงถูกย้ายเข้าไปในร่างกวาง แม้เป็นกวางท่านก็ยังระลึกถึงกรรมในอดีตได้จึงต้องยอมรับร่างสัตว์นั้น แน่นอนว่าความคิดในขณะที่เรามีชีวิตอยู่สะสมและมีอิทธิพลต่อความคิดของเราในขณะที่ตาย ดังนั้นชีวิตนี้จึงปูทางไว้สำหรับชาติหน้า หากปัจจุบันเราใช้ชีวิตในระดับแห่งความดีและคิดถึงองค์กฺฤษฺณเสมอเป็นไปได้ที่เราจะระลึกถึงองค์กฺฤษฺณในบั้นปลายของชีวิต เช่นนี้จะช่วยย้ายเราไปสู่ธรรมชาติทิพย์แห่งองค์กฺฤษฺณ หากมีความซึมซาบอยู่ในระดับทิพย์ในการรับใช้องค์กฺฤษฺณร่างต่อไปของเราจะเป็นทิพย์ไม่ใช่วัตถุ ดังนั้นการสวดภาวนา หเร กฺฤษฺณ หเร กฺฤษฺณ กฺฤษฺณ กฺฤษฺณ หเร หเร / หเร ราม หเร ราม ราม ราม หเร หเร เป็นวิธีที่ดีที่สุดเพื่อความสำเร็จในการเปลี่ยนระดับจิตสำนึกในบั้นปลายของชีวิตเรา